Soms blijken hardlopers doodlopers te zijn
Geplaatst op
Met veel respect, en soms een vleugje jaloezie, kijk ik toe hoe een onderneming in korte tijd uitgroeit tot multinational. Sinds ik vijf jaar geleden in het ondernemerschap ben gestapt, lees ik graag hun succesverhalen. Deze ondernemers zijn vaak veel grootschaliger bezig dan ik. Marlies Dekkers was hier ook een voorbeeld van. U kunt zich mijn verbazing voorstellen toen ik vernam dat haar bedrijf in enorme financiële problemen verkeert.
Dat zijn van die leermomenten. Niet alles is altijd wat het lijkt. Het komt geregeld voor dat ik ondernemers op een voetstuk plaats, waar zij vervolgens weer heel hard af donderen.
Relativeren
De reden dat ik hierover schrijf is niet om met de vinger te wijzen en te zeggen “zie je wel!”
Ik schrijf hierover omdat dit soort voorbeelden relativerend werken. Ik sta momenteel liever in mijn eigen kleine ondernemersschoenen dan in die van Marlies Dekkers. Ik ben zonder enig kapitaal of investeerders gestart en heb langzaam en gestaag MassageProfs opgezet waar ik zelf goed van kan leven. Nu, vijf jaar later, heb ik een medewerkster en een groep freelance stoelmasseurs voor me werken. Ik heb een bescheiden kantoorruimte en werk in de weekenden bijna nooit. Uiteraard stop ik veel tijd en energie in mijn werk. Ik geniet er iedere dag van.
Soms kijk ik om me heen naar medeondernemers en dan denk ik: “had ik maar net zoveel energie en kon ik maar net zoveel uren werken als zij.” Om vervolgens te horen te krijgen dat diezelfde collega-ondernemer onwel is geworden. Overvallen door hartkloppingen, hyperventilatie en paniekaanvallen. Uiteraard gebeurt dit niet aan de lopende band, maar wel vaak genoeg om bewust voor een andere aanpak te kiezen en heel tevreden te zijn met mijn wat kleinere maar succesvolle onderneming. Relativerend.
Dat ene zinnetje
Toch kriebelt het bij mij ook wel eens, maar dan denk ik aan dat ene zinnetje….
Things ain’t always what they seem.
Katrien de Graaf